Metody

• Kinesiotaping

Kinesiotaping jest metodą terapeutyczną, wspomagającą proces usprawniania w wielu jednostkach chorobowych. Ta stosunkowo nowa forma leczenia przywędrowała do Polski na początku XXI wieku z Japonii, gdzie dr Kenzo Kase dwadzieścia pięć lat temu jako pierwszy zaaplikował kinesiotaping w leczeniu schorzeń stawów i reumatyzmu. Do niedawna metoda ta stosowana była głównie w sporcie, w celu ograniczenia ilości kontuzji występujących u zawodników, lub jako terapia wspomagająca w leczeniu urazów. Obecnie ma ona zastosowanie praktycznie przy każdej dysfunkcji układu mięśniowo-stawowego.

• Terapia manualna wg Plaatsmana

Koncepcja terapii manualnej wg Plaatsmana jest dość złożona. Stanowi ona fuzję wielu różnych metod oraz koncepcji z dziedziny terapii manualnej. Skuteczność stosowanych środków terapii została udowodniona zarówno w badaniach naukowych, jak i w trakcie wieloletniej praktyki zawodowej twórcy metody.Metoda opracowana przez Plaatsmana różni się od innych sposobów koncentracją na poszukiwaniu przyczyn zaburzeń mechanicznych, a nie tylko na diagnozowaniu objawów dysfunkcji w obrębie narządu ruchu.

• Metoda Ruchu rozwijającego Weroniki Sherborne

Metoda Ruchu Rozwijającego Weroniki Sherborne to system ćwiczeń i zabaw ruchowych, które wywodzą się z naturalnych potrzeb dziecka, zaspokajanych w kontakcie z dorosłym — tzw. baraszkowanie pojawiające się we wczesnym dzieciństwie.

Metoda Ruchu Rozwijającego jest propagowana na całym świecie jako jeden z ważniejszych czynników rozwoju psychomotorycznego małych dzieci. Wykorzystuje dotyk, ruch oraz wzajemne relacje fizyczne, emocjonalne i społeczne do rozszerzania:

świadomości własnego ciała i usprawniania ruchowego,
świadomości przestrzeni i działania w niej,
pogłębiania kontaktu z innymi ludźmi.

• Analiza i terapia dziecka zagrożonego

Diagnostyka i terapia dziecka we wczesnym okresie rozwoju. Sprawdzenie osiągania przystosowanych dla danego wieku kamieni milowych, oraz ocenia prawidłowego rozwoju motoryki małej i dużej. Po analizie i diagnozie przeprowadzana jest terapia w celu wyrównania norm rozwojowych niemowlęcia.

• Integracja sensoryczna

Integracja sensoryczna nie tylko umożliwia nam odpowiednie zareagowanie na odbierane wrażenia sensoryczne ale również kieruje naszymi reakcjami na otoczenie. Na przykład, planowanie ruchu (praksja) jest ważną umiejętnością, która zależy od efektywnego procesu integracji sensorycznej. W proces planowania ruchu wchodzą: pomysł/wyobrażenie tego, co chce się zrobić, zaplanowanie ruchu/aktywności oraz wykonanie ruchu/aktywności. Planowanie nowych aktywności jest możliwe dzięki zdobytym wcześniej doświadczeniom oraz towarzyszącym im wrażeniom sensorycznym. Wrażenia dotykowe, przedsionkowe oraz proprioceptywne są szczególnie ważne w dostarczaniu informacji dotyczących ruchów ciała i tego, w jaki sposób mogą być one wykorzystane do oddziaływania na otoczenie. Przy prawidłowym planowaniu ruchu jesteśmy w stanie poradzić sobie z nowym zadaniem organizując nową aktywność. Na przykład, dziecko potrafi wejść i zejść z nowego typu rowerka bez pomocy i podpowiedzi. Planowanie ruchu wymaga świadomej koncentracji na zadaniu wykorzystując jednocześnie zgromadzone wcześniej bez świadomości wrażenia sensoryczne.

• PNF-Prorioceptive Neuromuscular Facilitation (torowanie nerwowo-mięśniowe)

PNF jest koncepcją posiadającą własną filozofię i zasady pracy z pacjentem. Podstawowym celem terapii jest praca nad funkcją, której chory potrzebuje. Siła mięśni, zakres ruchu – to, co jest ważne w tradycyjnym postępowaniu terapeutycznym, jest tylko środkiem do uzyskania celu jakim jest funkcja. Jakże często zapominamy o tym w naszej codziennej praktyce. Koncepcja ta zaleca postrzeganie chorego w sposób całościowy, wykorzystując do terapii silne i zdrowe regiony ciała. Umożliwia to pełne wykorzystanie rezerw tkwiących w organizmie, motywuje do dalszego działania, a co najważniejsze zapewnia bezbolesną pracę, bez traumatyzujących psychicznie i fizycznie doznań. Chory powinien być partnerem fizjoterapeuty, określającym zakres i granice działania. To on ustala cele terapii. Terapeuta ma w tym wypadku rolę doradczą. Dzięki takiemu podejściu chory nawet z dużą dysfunkcją zachowuje dobrą motywację i jest pozytywnie nastawiony do współpracy z terapeutą.

• Terapia poznawczo-behawioralna

Jej celem jest zmiana niekorzystnych czy nieprzystosowawczych zachowań i sposobów funkcjonowania w taki sposób, aby przynosiły one pacjentowi jak najwięcej satysfakcji oraz rozpoznanie i zmiana negatywnych przekonań jakie mamy na temat samych siebie, świata, innych ludzi. Cała uwaga skupia się na problemach „tu i teraz”, mniejsze znaczenie przywiązuje się do doświadczeń z przeszłości. Jest metodą dyrektywną opartą na współpracy między klientem a terapeutą, który wyjaśnia, motywuje, wspiera, dostarcza konkretnych narzędzi i umiejętności. Pacjenci otrzymują prace domowe, dzięki którym mogą wypróbowywać zmiany w codziennym życiu w sytuacjach wywołujących negatywne emocje i zachowania. Liczba spotkań jest ustalana indywidualnie z prowadzącym terapeutą . Szczególnie skuteczna w leczeniu zaburzeń depresyjnych i nerwicowych, w tym lęku napadowego, fobii i natręctw.

• Terapia taktylna

Terapia stosowana u niemowląt i małych dzieci mająca na celu Uruchomienie naturalnych mechanizmów rozwoju i samoregulacji organizmu. Terapia składa się z dwóch aspektów: pierwszy aspekt związany jest z pracą zmysłów dotyku, dzięki którym stymulują się receptory znajdujące się w ciele. Drugi aspekt terapii jest skierowany na optymalizację funkcjonowania układu nerwowego, a przede wszystkim na rozwój sieci połączeń między komórkami nerwowymi (synapsami), jak również między nietypowymi strukturami, które umożliwiają częściową lub całkowitą odnowę utraconych funkcji układu nerwowego lub mózgu. Pośrednio terapia jest skierowana na stymulacje układu hormonalnego oraz procesów dojrzewania różnych struktur organizmu i jego funkcjonowania.

• Terapia ręki

Podstawą programu jest traktowanie trudności dziecka w zakresie małej motoryki jako problemu tkwiącego w całym rozwoju psychoruchowym dziecka. Oznacza to, że pracując nad trudnościami manualnymi dziecka skupiamy się na funkcjonowaniu całego ciała, nie tylko dłoni czy ręki.

• Metoda NDT – Bobath

Metoda NDT – Bobath została stworzona w latach czterdziestych XX wieku w Londynie przez fizjoterapeutkę Bertę Bobath i jej męża Karela – neurologa. Stale rozwijana i modyfikowana stała się obecnie kluczową formą rehabilitacji wcześniaków, niemowląt, dzieci młodszych i starszych.
Podstawą koncepcji Ndt-Bobath jest indywidualne podejście do problemu rozwojowego pacjenta, gdyż zaburzenia rozwoju ruchowego cechują się dużą zmiennością. Dla każdego dziecka dobiera się indywidualny tok terapii. Celem terapii jest zawsze przygotowanie dziecka do uczestniczenia w normalnym życiu rodzinnym i społecznym. Usprawnianie według koncepcji NDT-Bobath włącza się w biologiczny rytm dnia dziecka. Prawidłowo wykonywane zabiegi pielęgnacyjne, karmienie, noszenie dziecka, czy zabawa z nim utrwala ruchy ćwiczone przez fizjoterapeutę. Odpowiednio przeszkoleni rodzice i opiekunowie kontynuują ćwiczenia w warunkach domowych.